De laatste week!

Dat lijkt vanzelfsprekend, maar dat is het niet in een land waar de overheid nauwelijks geld heeft om de gezondheidszorg te financieren en er voortdurend prioriteiten moeten worden gesteld. Ook hebben we overeenkomsten opgesteld tussen onze stichting en de overheid, waarin is vastgelegd hoe de thuiszorg wordt geborgd en dat de door ons opgeleide verpleegkundigen ook in de palliatieve thuiszorg tewerkgesteld blijven. Na de nodige fotomomentjes van het ondertekenen gingen we naar buiten voor de overdracht van de motoren, laptops en rugtassen met medische hulpmiddelen voor de thuiszorg. Wat gingen de verpleegkundigen (en hun leidinggevenden) trots op de foto! Het enthousiasme van de verpleegkundigen en artsen heeft ons erg geraakt en onze ‘bottom-up’ benadering werkt erg aanstekelijk in alle lagen van de organisatie en met name in het veld. Er werd in toespraken uitgebreid ingegaan op de bijzondere relatie van onze stichting met het District Health Office in Kasungu, en onze duurzame aanpak en ‘hands on’ werkwijze. Afgelopen week zijn ook de kisten uit Nederland (eindelijk) aangekomen, met daarin het echoapparaat, operatielampen, een rolstoel, voltage stabilatoren en meer. De kisten zijn in ons bijzijn officieel geopend door de directeur van het ziekenhuis in Kasungu, en het echoapparaat werd per direct in gebruik genomen. Er is een groot gebrek aan noodzakelijke apparatuur, met grote consequenties voor goede medische zorg. De dag erna zijn we naar Kakwale geweest om (wederom) over de opzet en draagvlak van het landbouwproject ‘gezonde voeding’ te praten met de projectmanager. Er is ondertussen met de village chiefs gesproken, die land moeten afstaan om een demonstratieveld in te richten. Er is nu groen licht en uiterlijk april 2022 zal dit gerealiseerd gaan worden. En passant gingen Marleen en Annette de fiets ambulance even uitproberen en moesten hun spieren het nodige werk verzetten. We hebben ook plannen besproken om in 2022/2023 een kraamkliniek te bouwen in het District Kasungu. De nood is hoog in afgelegen gebieden waar vrouwen tientallen kilometers moeten lopen om te bevallen. Vaak gaat men al weken van tevoren op pad (om maar niet te laat te zijn) en verblijven ze buiten bij de kraamkliniek, hun eigen potje kokend op een houtvuur, totdat het zover is om te bevallen. We zijn woensdag bij de District Commissionair (bij ons de commissaris van de koning) geweest om e.e.a. te bespreken. Spontaan werd ook de District Health Officer opgeroepen om erbij aanwezig te zijn. Er werd ons gevraagd om een concreet voorstel te doen, waarop men met voorrang zal reageren. Na alweer een fotomomentje zijn we afgereisd naar Lilongwe om de terugreis naar Nederland voor te bereiden. Door de Covid-omicron variant moesten we nog veel regelen, zoals o.m. een 24 uur PCR test, en kregen we te horen dat we via Congo, Ethiopie, en Rome terug moeten naar Nederland, waarna we 5 dagen in verplichte quarantaine moeten. Al met al kijken we met tevredenheid en ook wel enig trots terug op de afgelopen projectreis waarin we weer heel veel mensen in ons werkgebied perspectief en, naar we verwachten, een iets betere toekomst hebben kunnen bezorgen.